Θέατρο Σαν Τζιάκομο

Το θέατρο του Σαν Τζιάκομο, ή αλλιώς το θέατρο του Αγίου Ιακώβου, ήταν θέατρο στην Κέρκυρα, το οποίο έγινε το κέντρο της ελληνικής όπερας μεταξύ 1733 και 1893. Παρά την επαρχιακή προέλευση προσέλκυσε Ιταλούς μουσικούς και συνθέτες, πολλοί από τους οποίους έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της Κέρκυρας και συνέβαλαν στην τοπική μουσική σκηνή. Το θέατρο λειτούργησε ως καταλύτης σε αυτήν την πολιτιστική αλληλεπίδραση και έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της Επτανησιακής μουσικής Σχολής Ο Κερκυραίος συνθέτης Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος ήταν ο δικαιούχος της συνέργειας μεταξύ της ιταλικής και κερκυραϊκής μουσικής παράδοσης.

Ιστορία

Το θέατρο του Σαν Τζιάκομο πήρε το όνομά του από ένα καθολικό καθεδρικό ναό στην Κέρκυρα. Ιδρύθηκε το 1693 ως τόπος συγκέντρωσης των Ενετών ευγενών της Κέρκυρας, είχε μετατραπεί σε θέατρο το 1720 και έγινε το πρώτο σύγχρονο θέατρο που ιδρύθηκε στην Ελλάδα. Αρχικά το θέατρο ανέβασε θεατρικά έργα, αλλά το 1733 μια όπερα ανέβηκε εκεί για πρώτη φορά. Η όπερα ήταν πιθανότατα του J.A. Hasse σε λιμπρέτο του Aurellio Aurelli, «Gerone, tiranno di Siracusa». Όπερες οργανώνονταν συνεχώς, ειδικά από το 1771 έως το 1892, όταν το θέατρο μετατράπηκε σε Δημαρχείο.
Η μουσική παράδοση που ιδρύθηκε από το θέατρο είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ιστορία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, δεδομένου ότι βοήθησε να καθιερωθεί η ελληνική μουσική παρουσία σε μια εποχή που το ελληνικό κράτος δεν υπήρχε ακόμη.[Το θέατρο οργάνωσε το είδος της κωμικής όπερας που είναι γνωστή ως όπερα buffa, η οποία ήταν λιγότερο πολύπλοκη και επομένως πιο οικονομική από την όπερα seria.
Το προσωπικό της όπερας του Σαν Τζιάκομο ήταν κυρίως από τη νότια Ιταλία. Η όπερα λειτούργησε κατά καιρούς αναταραχής ασταμάτητα όπως, για παράδειγμα, κατά την άφιξη των Γάλλων το 1797. Το 1799, κατά τη διάρκεια της Ρωσο-οθωμανικής πολιορκίας, το θέατρο συνέχισε τις παραστάσεις του, ακόμη και αν ο ξένος θίασος όπερας δεν ήταν σε θέση να φύγει από το νησί λόγω του αποκλεισμού. Η απόδοση της, σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή, είχε χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας και για να υψωθεί το ηθικό του πληθυσμού.
Το θέατρο προσέλκυσε πολλούς Ιταλούς επαγγελματίες μουσικούς που ήρθαν στην Κέρκυρα ως εκπαιδευτικοί, καθώς και συνθέτες και εκτελεστές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας εκτίμησης για τη μουσική ανάμεσα στους ντόπιους και οδήγησε σταδιακά στην εμφάνιση των πρώτων επαγγελματιών της μουσικής Κέρκυρας, που , με τη σειρά τους, έγιναν οι πρώτοι επαγγελματίες μουσικούς της σύγχρονης Ελλάδας. Ο Κερκυραίος Σπυρίδων Ξύνδας, για παράδειγμα, έγραψε την ελληνική όπερα ο υποψήφιος , η οποία έγινε η πρώτη όπερα που αποτελείται αποκλειστικά από ελληνική λιμπρέτο και παίχτηκε στο Σαν Τζιάκομο το 1867.
Η προφορική παράδοση έδειξε ότι οι οπερατικοί εκτελεστές οι οποίοι βρήκαν την επιτυχία στο θέατρο, τιμήθηκαν με τον έπαινο «applauded in Corfu» ("χειροκροτήθηκαν στην Κέρκυρα"), ως φόρο τιμής στο απαιτητικό μουσικό γούστο του κοινού του νησιού.
Το θέατρο αντικαταστάθηκε από το Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας το 1902. Το Δημοτικό Θέατρο και τα ιστορικά αρχεία του, πολλά από τα οποία ανήκαν στο Θέατρο του Σαν Τζιάκομο, καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια εναέριου βομβαρδισμού το 1943.